Sezai Karakoç Cumhuriyet Dönemi şiirimizin en üretken isimlerinden birisidir. Şair, uzun soluklu edebî serüveni boyunca, şiirleri ile olduğu kadar, şiir üzerine tahlilleri; siyasî/ sosyal düşünceleri ile de geniş kitleleri etkilemiştir. Sezai Karakoç, 1990’lı yıllardan sonra, yazdıklarını ve söylediklerini, kendisi için birer işaret olarak bırakmış, köşesine çekilmiş ve eserleriyle yaşamayı yeğlemiştir. Bu nedenle Sezai Karakoç’un eserleri ve düşünceleri hakkında geniş ve yoğun bir eleştiri faaliyeti söz konusudur. Bu çalışmada ise Karakoç’un kaleminden çıkmış eleştiriler tahlil edilmektedir.
Fakat, çalışmanın maksadını aşmaması ve asıl hedefinden uzaklaşmaması için, külliyatının kabarıklığı da göz önüne alınarak, Karakoç’un Edebiyat Yazıları ,,, Mevlânâ, Yunus Emre ve Mehmet Âkif başlıklı eserleriyle sınırlı kalındığını da belirtmek gereklidir. Bahsi geçen kitaplarda, Karakoç’un edebî değerlendirmeleri, hem birbirine paralel hem birbirinden farklı üç arkta ilerler. Geleneğe olan ilgisi, eserlerine de yansıyan Karakoç, Tanzimat sonrası şiirimizin gelenek algısına ve taşıdığı vasıflara yönelik değerlendirmelerinde, edebiyat dünyamızda kabul gören kronolojik tasnife uyar. Şairin edebî değerlendirmelerinin üçüncü merhalesini ise bu kronolojik seyirde öne çıkan ve kendisinin yaşam ve sanat algısına uygun eylemlerde bulunan edebiyatçılar hakkındaki tahlilleri oluşturur. Bu isimler; Mehmet Âkif Ersoy, Necip Fazıl Kısakürek ve Yahya Kemal Beyatlı’dır. Çalışmada, Karakoç’un Yahya Kemal Beyatlı’ya ve şiirine yönelik görüşleri değerlendirilmektedir. Buna göre Karakoç, Yahya Kemal’i, çağdaş Türk şiirinin ihtiyaç duyduğu Doğu- Batı terkibini sağlayabilmiş önemli bir isim olarak kabul etmektedir.
Anahtar Kelimeler: Sezai Karakoç, edebî eleştiri, Yahya Kemal Beyatlı
|
