Alanyazın, gülme üzerinden kötülüğe/şiddete direnmenin mümkün olduğu iddiasını güçlendiren argümanlara sahiptir. Bu çalışma mevcut yazından aldığı ilhamla, gülmeyi kötülüğün karşısına konumlandırmış ve tarihsel konumlamaları işaretleyen seçili düşünsel tartışmalardan beslenmiştir. Sanders (kahkahanın zaferi), Sloterdjik (sinizm/kinizm), Nietzsche (kutsanmış gülüş/gür sevinç), Lacan (tamlık fantesizi), Deleuze ve Guattari (arzulayan özne), Gürbilek (suçluluk duygusu/ironik kabuk), Dostoyevski (yer altı adamı), Critchley (trajedi artı zaman), Kristeva (yücenin yıkımı), Kundera (gülmenin unutuşu), Bataille (küçük mistik dalgalar), Parvelescu (özgürlük/zorunluluk), Sharp (sessiz direniş), Bussie (trajik kahkaha), Arendt (kötülüğün sıradanlığı), Mulkay (ciddi mod/mizahi mod), Sorensen (oyun yoluyla masumiyet inşası/baskıyı ters çevirmek), Stokker (dayanışma imajı), Cantek (minör oluşum/karnavelesk ruh), Van Het Hof (retoriğe dayalı silah), Niebylski (karışık, sert mizaçlı, şüphesi, aşındırıcı, entropik) ve Erasmus (deliliğe övgü)’un metinleriyle diyaloga giren çalışma, betimleyici analizin parametlerinden yararlanmıştır. Kötülüğü Arendt’in perspektifinden ele almış ve kötülüğe karşı gülerek direnmenin mümkün olup olmadığını sorgulamıştır. Söz konusu sorgulama üç temel soruyla açılmıştır: Gülünç nesnenin işlevi, bireysel olanın, evrensel olana karşı çıkışı ve onu baltalayışı mıdır? Tam tersi gülünç nesne evrensel olanın bireysel olanı denetim altına almasını sağlayan bir mekanizma olarak mı işlev görür? Ya da gülünç nesne olumsuzun çalışması yoluyla kendinde evrensel olanın figürlerinin içi boş ve olumsal şeyler olduklarını gözler önüne sererek kendi zorunluluğunu, evrenselliğini ve tözselliğini mi üretir? Kötülüğü onu bertaraf etme pratiği üzerinden düşünen bu çalışmanın, bireysel/toplumsal/sinemasal mizah içeriklerine kaynak olabilme olanağı ise çalışmanın bütününü anlamlı kılacak temennidir.
Anahtar Kelimeler: Kötülüğün Sıradanlığı, Şiddet, Sessiz Direniş, Kahkaha, Felsefi Metinler.
|
