Bu araştırmanın amacı Cumhuriyet dönemi ilköğretimde öğretim araçlarının durumunu incelemektir. Doküman araştırması yöntemi ile yürütülen araştırmada amaçlı örneklem kullanılmıştır. Bu kapsamda Terbiye Mecmuası’nda öğretim araçlarına ilişkin “İlk Mekteplerin Tedris Vesaiti Meselesi” ve “İlk Mekteplerin Tedris Vesaiti Malzemesi” makaleleri incelenmiştir. Verilerin analizinde ise betimsel analiz kullanılmıştır. Araştırmada Cumhuriyet dönemi öğretim araç ve gereçlerinin kullanımına dair önemli bir bilincin olduğu görülmüştür. Nitekim dönem içinde “Âlat-i Dersiye Rehberi”nin hazırlanması bu bilincin bir göstergesidir. Başka bir örnek olarak bugün tarih öğretiminde filmlerin kullanılmasına yönelik gösterilen çağdaş yaklaşımlar, 1920’lerde uygulanmaya çalışılmıştır. Yine öğretimde araç ve gereç kullanılmamasının ezbere neden olduğu vurgulanmıştır. Buna göre eğitim ve öğretimdeki amaç öğrenciye konferans vermek ya da gösteri sunmak değildir. Dönemde eğitim ve öğretimdeki amaç, öğrenciye hayat tecrübesi vermektir. Ders araç ve gereçlerine verilen önem, bu anlayışı yansıtmaktadır. Bununla birlikte öğretim araçları, öğretmenin ve öğrencinin ihtiyaç duyduğu öğretim araçları olarak sınıflandırılmaktadır. Sadece öğretmene öğretim aracının sağlanması, buna karşın öğrencinin öğretim aracından yoksun bırakılması doğru bir öğretim anlayışı olarak görülmemektedir. Diğer taraftan araştırmada dönem içinde öğretim araç ve gereçlerinin temininde sorunlar yaşandığı anlaşılmaktadır. Dönem içinde söz konusu sorunun çözümünde bazı öneriler sunulmuştur. Ders araç ve gereci üreten fabrikaların açılması, ders aletlerinin öğretmen ve öğrenci tarafından yapılması sözü edilen çözüm önerilerindendir. Diğer bir çözüm önerisi ise şehirler için mektep müzesi yapımıdır.
Anahtar Kelimeler: Öğretim araçları, ilköğretim, Terbiye Mecmuası
|