Erken çocukluk dönemi çocukların geleceğini önemli ölçüde belirleyen kritik dönemdir. Bu dönemde gerçekleştirilen deneyimler, yaşamın tüm alanlarında çocukların başarısını ya da başarısızlığını etkiler. Erken çocuklukta çocuğa deneyim yaşatan en önemli eylem oyundur. Çocuklar oyun oynayarak, hareket etme, dokunma, deneme yapma, düşünme ve hissetme ihtiyaçlarını karşılayabilirler. Öte yandan oyun gelişimin tüm alanlarını destekler ve pek çok becerinin kazanılmasına zemin hazırlar. Oyunun çocuğun öğrenmesi ve gelişimi konusunda sağladığı olanaklar, diğer kaynakların sağlayabileceklerinden çok daha etkili ve kalıcıdır (Tuğrul, 2015). Bu sebeple oyunun çocuğun bir hakkı olması fikri kaçınılmaz olmuştur. 20 Kasım 1959 tarihinde Birleşmiş Milletler Genel Kurulu’nda kabul edilen Çocuk Hakları Bildirgesi’nde çocukların oyun oynama hakkı güvence altına alınmıştır (Çocuk Haklarına Dair Sözleşme, 2004). Oyun oynamak her ne kadar yasal güvence altına alınmış bir hak olsa da yapılan çalışmalar çocukların bazen bu hakka erişemediklerini göstermektedir (Artar, 2004; Çelen, 2004; Küçükali, 2015; Şener Taplak, Polat ve Yüzer, 2014; Dereli ve Uludağ, 2013; Kargı ve Akın, 2007; Aydın Kılıç ve Tezel Şahin, 2017). Bu çalışmanın amacı çocukların oyun oynama hakkına ve oyun oynama haklarını kullanmalarını engelleyen sebeplere dikkat çekerek, çocukların oyun hakkına erişebilirliğini arttırmak için öneriler sunmaktır. Bu amaç doğrultusunda ulusal ve uluslararası düzeyde, konu ile ilgili mevcut literatür taranarak, çocukların oyun oynama haklarını kullanabilme durumları ile oyundan engellenme sebepleri hakkındaki bulgular ortaya konmuştur. Araştırmanın sonuç ve tartışma aşaması devam etmektedir. Araştırmanın sonunda çocukların oyun hakkına erişememe sebepleri detaylı olarak ele alınarak çeşitli çözüm önerileri getirilecektir.
Anahtar Kelimeler: Erken Çocukluk Dönemi, Oyun, Oyun Oynama Hakkı
|
